ಬ್ರಹ್ಮ-ವಿಷ್ಣು-ಶಿವ

ಸೃಷ್ಟಿಯ ವೃತ್ತದಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಯೇ ಅಂತ್ಯವು,
ನಡುವಿನ ಲಯದಲೇ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯು,
ಬ್ರಹ್ಮನಾಗಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ, ಲಯಕಾಗಿ ಶಿವನಾದೆ,
ಸೃಷ್ಟಿ-ಲಯದ ಸಾರ್ಥಕತೆಗಾಗಿ ವಿಷ್ಣುವಾದೆ.

ಜ್ಞಾನದ ಸೊಡರು ಹಿಡಿದು ಜ್ಞಾನಬೀಜವ ಬಿತ್ತಿ,
ವಿಜ್ಞಾನವ ಬೆಳೆದು ಮೂಡಿಸಿದೆ ಭವಿಷ್ಯದ ಭಿತ್ತಿ.
ಐಲೈಲು ಮನಸುಗಳಿಗೆ ಮಾಯೆಯ ಸುತ್ತಿ,
ಬ್ರಹ್ಮನಾಗಿ ಸೃಷಿಸಿದೆ ಮಾನವನಿಗೊಂದು ಮಿತಿ.

ಲಯದ ಭೀಕರತೆಗೆ ಮಾನವನು ಅದುರಿದನು,
ಭಯದ ಬಿಂಬದಲಿ ಭಕುತಿಯನು ಕಂಡಿಹನು,
ತನ್ನ ಧ್ಯಾನದಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿ ಶಿವನು ಕುಳಿತಿಹನು,
ಮಾನಸ ಸರೋವರದ ತಟದಿ ಕೈಲಾಸವ ಕಟ್ಟಿಹನು.

ಸ್ಥಿತಿಯ ಶಾಂತತೆಯಲಿ ವೈಕುಂಠದ ಗುಟ್ಟಡಗಿಸಿ,
ಬಾಳಿನುದ್ದಕೂ ಹಣರೂಪಿ ಲಕುಮಿಯನೇ ಅರಸಿ,
ವಿಷ್ಣುವಾಗಿ ಮಲಗಿಹೆ ನಿನಗೆ ಲಕುಮಿಯೇ ಅರಸಿ,
ಕ್ಷೀರ ಸಾಗರಕೆ ಬರಬೇಕು ನಾವು ನಿನ್ನನರಸಿ.

ಕಾಣದ ಕ್ರಿಮಿಯಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿ ಮಾನವನಾದರೂ,
ಜ್ಞಾನದ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳನು ಏರುತಾ ಹೋದರೂ,
ಅರ್ಥೈಸಲಾಗದ ಒಗಟುಗಳಿನ್ನೂ ಇರಲು,
ಭಾರ ದಾಟಿಸಲು ಬೇಕು ಭಗವಂತನ ಹೆಗಲು.

ಭಯವು ದಾಟಿದ ಭಕ್ತಿಯಲಿ ಆನಂದವು ತುಳುಕಿಹುದು,
ಜಂಜಡವಾದ ಬದುಕಿನಲಿ ಸಮಾಧಾನವ ತಂದಿಹುದು,
ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಮರ್ಪಣೆಯಲಿ ಮದವು ಇಳಿದಿಹುದು,
ನಿಶ್ಕಲ್ಮಶ ಮನಸು ಪ್ರೀತಿಯನು ಹರಡಿಹುದು.

ಜ್ಞಾನದ ಬಾಗಿಲುಗಳನು ತೆಗೆಯುತಾ ಮನವು,
ವಿಚಿತ್ರ ಅನ್ವೇಷಣೆಗಳನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ ಮನವು,
ಸೃಷ್ಟಿಯ ಚಕ್ರದ ಆದಿಯನು ಹಾಡಿದೆ,
ಬ್ರಹ್ಮನಾಗಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ, ಲಯಕಾಗಿ ಶಿವನಾದೆ.

ಮಾನಸ ಸರೋವರದ ತಟದಲಿ ಶಿವನಾಗಿ ನೆಲೆಸಿದೆ,
ನಿಶ್ಕಲ್ಮಶ ಕ್ಷೀರಸಾಗರದಲಿ ವಿಷ್ಣುವಾಗಿ ನೆಲೆಸಿದೆ,
ಮಾನವ ದೇಹದ ಉತ್ತುಂಗದಲಿ ಮನಸಾದೆ,
ಅಪೂರ್ಣ ಒಗಟುಗಳಿನ್ನೂ ಇರಲು ಬಹ್ಮ-ವಿಷ್ಣು-ಶಿವನಾದೆ.

ಸೂತಕ

ಕರಿಮಾರಿಯೊಂದು ನೋಡುತಲಿ ಇಣುಕಿ ಇಣುಕಿ,
ಪ್ರೀತಿಯ ಅಪ್ಪುಗೆಯೊಳಿಟ್ಟು ಪಾಶದ ಬೆಂಕಿ,
ಪ್ರೀತಿಸುವಳು, ಬರ ಸೆಳೆವಳು, ಮೈಮರೆಸುವಳು,
ಪರರ ಮೃತ್ಯುವಿನ ಭೋಜನದಲಿ ತಾ ಬದುಕಿಹಳು.


ಅವಳ ಹಾಡು - ಇಂಪಲ್ಲ, ಘೋರ,
ಅವಳ ನರ್ತನವು ತಾಂಡವ ಪ್ರಕಾರ,
ಹೃದಯಗಳಲಿ ಕಂದಕಗಳನು ಕೊರೆದು,
ಮನೆ ಮುಂದೆ ಹೊಗೆಯಿಟ್ಟು, ಮನವ ಮಾಡಿ ಬರಿದು.


ಅಗಲಿಕೆಯ ಆಕ್ರಂದನ, ಕ್ರೂರ ನಿಶ್ಶಬ್ದ,
ಕಡೆ ತನಕ ದುಃಖದ ಪಸೆಯ ಪ್ರಾರಬ್ಧ,
ಅವಳು ಬಾರದೆ ಇರುವ ಮನೆಯಿಲ್ಲ,
ಅವಳಿರದೆ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯಿಲ್ಲ.


ಹಠಾತ್ತನೆ ತನ್ನವರ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವ ದುಃಖ,
ಜಗವು ಹೇಳುವುದು ಕಲಿ ಇಷ್ಟು ದಿನದ ಸೂತಕ,
ಮೈಲಿಗೆಯಾಗಿರುವೆ ನೀನು, ದೇವರ ನೆನೆಯಬೇಡ!
ನನ್ನನು ಯೋಚಿಸದೆ ನಾನು ಹೇಗಿರಬೇಡ?


ಯಾವ ಕಾರಣಕೆ ಮಾಡಿದರೋ ಸೂತಕ-ವೃದ್ಧಿಯ ಪ್ರಥೆ?
ಹುಟ್ಟಿದರೂ ಮೈಲಿಗೆ, ಸತ್ತರೂ ಮೈಲಿಗೆ - ಇದೇನು ಕತೆ?
ಪರಂಪರೆಯ ಹೆಸರಿನಲಿ ಮೂಧನಂಬಿಕೆಯ ಅಮಲು,
ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ - ಹೆಸರಿಡುವರು ಉದ್ಧಟತನದ ತೆವಲು.


ಮಾತಿನಲೇ ಮೇರುಗಿರಿಯ ಮೆಟ್ಟಿಸುವರು ಮಂದಿ,
ಮನುಷ್ಯತ್ವವ ಕೊಂದು ತರುವರು ಬೇಗುದಿ,
ಅದು ನಿತ್ಯ ಸೂತಕ, ಅದು ಕಡೆ ತನಕ,
ದಿನವೂ ಅಳುವವರಿಗೆ ಕೇಳುವರೇ ಜಾತಕ?